"Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχει ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.
Ο Μακρυγιάννης ο καημένος τί τράβηξε ! Και σε τί χρόνια !
Κάπνισαν τα μάτια του, από την ένταση και την αγωνία που είχε, ήταν σαν να έβγαζαν υδρατμούς τα μάτια του. Βρέθηκε σ' εκείνη την κατάσταση και από πόνο και αγάπη θυσιαζόταν συνέχεια. Ο Μακρυγιάννης ζούσε πνευματικές καταστάσεις. Αν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ότι από τον Άγιο Αντώνιο δεν θα είχε μεγάλη διαφορά.
Τρεις χιλιάδες μετάνοιες έκανε (κάθε μέρα) και είχε και τραύματα και πληγές. Άνοιγαν οι πληγές του, όταν έκανε μετάνοιες (γονυκλισίες) και τα έβαζε (τα έντερά του, που έβγαιναν από την κήλη) μέσα ξανά. Τρεις δικές μου μετάνοιες κάνουν (ισοδυναμούν) μια δική του.
Έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα (της προσευχής) του. Εμείς, αν ήμασταν στην θέση του, θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο να μας υπηρετούν. Θα μας κρίνουν οι κοσμικοί !".
ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ, ΣΕΛ. 205-206, ΤΟΜΟΣ Β', ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΣΟΥΡΩΤΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1999